Το κείμενο είναι από το βιβλίο "Μονοπάτια Ελπίδας" της Κυριακής Ε. Στραβοκεφάλου
Γιατί να το κρύψω;Με λύπησε σήμερα η συμπεριφορά του φίλου μου. Είναι συμμαθητής μου ο Λουκάς. Κάνουμε συντροφιά. Συχνά τα λέμε και στα πιο πολλά μπορώ να πω πως συμφωνούμε.
Όμως σήμερα; Κάτι έπαθα μέσα μου μαζί του. Κάτι που μου άφησε μια γεύση πικρή,μια σκιά λύπης.
Ήταν απαίτηση μου; Δεν έβλεπα την ώρα να τελειώσει το μάθημα,να βγούμε διάλειμμα.Το ένιωθα ανάγκη να του πω την εξέλιξη στο γνωστό του πρόβλημα μου,που νόμιζα πως το είχε και δικό του.
Στην αυλή του σχολείου ανταμώσαμε. Δεν περίμενα τόσο την συμβουλή του,την γνώμη του,τη συμπαράσταση. Ήθελα την προσοχή του. Επιθυμούσα να με ακούσει. Δεν τα κατάφερα όμως. Το αφηρημένο βλέμμα,το αράδιασμα δικών του θεμάτων,η βιασύνη του να φύγει,έδειχναν πως η "συνάντηση"δεν είχε γίνει.
-Φαίνεται,δεν είναι εύκολο "ν' ακούς",να συναντάς τον "άλλο" μονολόγησα.
Γρήγορα ξέφυγε η σκέψη μου από το Λουκά,όχι όμως και από το φαινόμενο,που μοιάζει να είναι γνώρισμα της εποχής. Που ψυχραίνει τις ανθρώπινες σχέσεις και τις κάνει φτωχές.
Ρίχνοντας ματιές από το χθες,στο σήμερα,είδα κι άλλου κι άλλους να κάνουν το ίδιο. Είδα τον εαυτό μου όμοια να συμπεριφέρεται. Λαχταράς σαν άνθρωπος να μιλήσεις,να σ' ακούσουν,να σ' προσέξουν. Θέλεις να βρεις μια ανταπόκριση στα συναισθήματα σου. Να μοιραστείς με τον άλλον τη χαρά και τον πόνο σου,ν'ανακοινώσεις τις σκέψεις σου,ν' ακούσεις τα όνειρα σου. Γρήγορα όμως καταλαβαίνεις,πως ενώ ο άλλος σ' ακούει δε "σ' ακούει". Ο νους δε σε παρακολουθεί. Τρέχει. Τρέχει σε δικά του θέματα, στη λύση τους,ίσως στο πουθενά. Πάντως δεν είναι εκεί. Δε μετέχει. Λείπει...
Ο "άλλος" έπαψε να 'ναι ο δέκτης των σημάτων μου,που εκπέμπει η καρδία σου. Έχει κουραστεί απ' την πληθώρα των δικών του κι είναι αδύνατων να φιλοξενήσει άλλα; Είναι αναγκασμένος να μη σταματάει καθόλου μια και όλα και όλοι γύρω του τρέχουν; Τον πάγωσε η αδιαφορία της κοινωνίας και κοιτάζει πως να συγκρατήσει αναμένει την τελευταία σπίθα της δική του ζεστασιάς; Η μήπως -κι είναι χειρότερο αυτό- το ατομιστικό,ωφελιμιστικό πνεύμα της άχαρης υλιστικής εποχής μας τον αγκάλιασε αποπνικτικά,δίχως να του αφήνει περιθώρια να κινηθεί; Τον υποχρέωσε σε μια αυτό-παραίτηση δοσίματος για χάρη του προσωπικού του συμφέροντος;
Όπως και να έχουν τα πράγματα,τούτη την ώρα δε μ' ενδιαφέρουν τα αίτια. Δεν κάνω μελέτη κοινωνικού φαινομένου. Μόνο με πικραίνει η ασχετοσύνη μας μας στο πρόβλημα,στο θέμα του "άλλου".
Κάθισα απέναντι μου τον εαυτό μου κι είπα να του κάνω λίγο το ... δάσκαλο.
- Άκουσε 'δω, του είπα. Πρέπει να μάθεις ν "ακούς" τον άλλο. Πολλά παράπονα θα ήταν ανύπαρκτα,πληγές δε θα πυορροούσαν,δάκρυα θα στέρευαν,αν όλοι-έχεις αντίρρηση;-πρόσεχαν "τον άλλο". Πολλές φορές μια μόνο στιγμή αληθινής προσοχής του φτάνει. Δεν κάνει να σε βρίσκει "απασχολημένο" ούτε "αφηρημένο"ούτε "υπερπλήρη"σαν τα γεμάτα λεωφορεία,που δε σταματούν και μας αφήνουν στις στάσεις να περιμένουμε. Χρειάζεται ν αδειάζεις το μέσα σου απ' όσα δικά σου είναι γεμάτο. Να κάνεις διαθέσιμο το χώρο. Να φτιάξεις ένα κενό,για να χωρέσει ο "άλλος" στο πανδοχείο της καρδιά σου. Πιο πολύ χρειάζεται να απ αρνηθείς η τουλάχιστον για λίγο να ξεχάσεις το "εγώ"σου. Να στραφείς στο "εσύ". Να σταθείς με αγάπη για λίγο απέναντι του ή μάλλον δίπλα του σιωπηλός,συγκεντρωμένος. Αν πρέπει να του μιλήσεις,σημαίνει πρώτα να τον "ακούσεις". Κι αν χρειάζεται μίλησέ του. Μίλησε του όμως για το θέμα του. Όχι για το δικό σου. Για ο,τι ενδιαφέρει,ό,τι καίει εκείνον. Όχι εσένα. Άπλωσε το χέρι σου τότε, αν το έχει ανάγκη να στηρίξει το δικό του. Άκουσε τον προσεκτικά,απλά, ταπεινά, όχι σαν πλούσιος που ελεεί τον φτωχό, μα σαν αδελφός,που λαχταράει ν "ακούσει"και να τον "ακούσουν",να συναντηθεί,να προϋπαντήσει "τον άλλον",που μέσα στην Χριστιανική ανθρωπολογία είναι αδελφός. Είναι ψυχή "ὑπέρ ῆς Χριστός "ἀπέθανε".
Αυτά του είπα. Κι είπε πως τ'άκουσε!...
Αυτό είναι ένα από τα προβλήματα και λάθη της σημερινής εποχής που ζούμε δεν "ακούμε". Δεν μπορούμε να "ακούσουμε" τον άλλον και φυσικά δεν μας "ακούνε" κι άλλοι. Εμείς τα γνωρίζουμε και τα ξέρουμε όλα,είμαστε γνώστες όλων των θεμάτων. Και ότι δεν γνωρίζουμε και δεν μας ενδιαφέρει κλείνουμε τα αυτιά μας ώστε να μην θιχτεί ο εγωισμός μας,και αν καμιά φορά από λάθος ακούσουμε τον διπλανό μας για κάποιο πρόβλημα του,τότε αδιαφορούμε συστηματικός και απομακρυνόσαστε , μήπως και το πρόβλημα του άλλου γίνει και δικό μας. Η εποχή μας τρέχει γρήγορα. Τόσο γρήγορα μάλιστα που στην βιασύνη μας ξεχάσαμε πως είμαστε Άνθρωποι με αισθήματα και όχι κρύες μηχανές.
ΛΕΩΝΙΔΑΣ
Γιατί να το κρύψω;Με λύπησε σήμερα η συμπεριφορά του φίλου μου. Είναι συμμαθητής μου ο Λουκάς. Κάνουμε συντροφιά. Συχνά τα λέμε και στα πιο πολλά μπορώ να πω πως συμφωνούμε.
Όμως σήμερα; Κάτι έπαθα μέσα μου μαζί του. Κάτι που μου άφησε μια γεύση πικρή,μια σκιά λύπης.
Ήταν απαίτηση μου; Δεν έβλεπα την ώρα να τελειώσει το μάθημα,να βγούμε διάλειμμα.Το ένιωθα ανάγκη να του πω την εξέλιξη στο γνωστό του πρόβλημα μου,που νόμιζα πως το είχε και δικό του.
Στην αυλή του σχολείου ανταμώσαμε. Δεν περίμενα τόσο την συμβουλή του,την γνώμη του,τη συμπαράσταση. Ήθελα την προσοχή του. Επιθυμούσα να με ακούσει. Δεν τα κατάφερα όμως. Το αφηρημένο βλέμμα,το αράδιασμα δικών του θεμάτων,η βιασύνη του να φύγει,έδειχναν πως η "συνάντηση"δεν είχε γίνει.
-Φαίνεται,δεν είναι εύκολο "ν' ακούς",να συναντάς τον "άλλο" μονολόγησα.
Γρήγορα ξέφυγε η σκέψη μου από το Λουκά,όχι όμως και από το φαινόμενο,που μοιάζει να είναι γνώρισμα της εποχής. Που ψυχραίνει τις ανθρώπινες σχέσεις και τις κάνει φτωχές.
Ρίχνοντας ματιές από το χθες,στο σήμερα,είδα κι άλλου κι άλλους να κάνουν το ίδιο. Είδα τον εαυτό μου όμοια να συμπεριφέρεται. Λαχταράς σαν άνθρωπος να μιλήσεις,να σ' ακούσουν,να σ' προσέξουν. Θέλεις να βρεις μια ανταπόκριση στα συναισθήματα σου. Να μοιραστείς με τον άλλον τη χαρά και τον πόνο σου,ν'ανακοινώσεις τις σκέψεις σου,ν' ακούσεις τα όνειρα σου. Γρήγορα όμως καταλαβαίνεις,πως ενώ ο άλλος σ' ακούει δε "σ' ακούει". Ο νους δε σε παρακολουθεί. Τρέχει. Τρέχει σε δικά του θέματα, στη λύση τους,ίσως στο πουθενά. Πάντως δεν είναι εκεί. Δε μετέχει. Λείπει...
Ο "άλλος" έπαψε να 'ναι ο δέκτης των σημάτων μου,που εκπέμπει η καρδία σου. Έχει κουραστεί απ' την πληθώρα των δικών του κι είναι αδύνατων να φιλοξενήσει άλλα; Είναι αναγκασμένος να μη σταματάει καθόλου μια και όλα και όλοι γύρω του τρέχουν; Τον πάγωσε η αδιαφορία της κοινωνίας και κοιτάζει πως να συγκρατήσει αναμένει την τελευταία σπίθα της δική του ζεστασιάς; Η μήπως -κι είναι χειρότερο αυτό- το ατομιστικό,ωφελιμιστικό πνεύμα της άχαρης υλιστικής εποχής μας τον αγκάλιασε αποπνικτικά,δίχως να του αφήνει περιθώρια να κινηθεί; Τον υποχρέωσε σε μια αυτό-παραίτηση δοσίματος για χάρη του προσωπικού του συμφέροντος;
Όπως και να έχουν τα πράγματα,τούτη την ώρα δε μ' ενδιαφέρουν τα αίτια. Δεν κάνω μελέτη κοινωνικού φαινομένου. Μόνο με πικραίνει η ασχετοσύνη μας μας στο πρόβλημα,στο θέμα του "άλλου".
Κάθισα απέναντι μου τον εαυτό μου κι είπα να του κάνω λίγο το ... δάσκαλο.
- Άκουσε 'δω, του είπα. Πρέπει να μάθεις ν "ακούς" τον άλλο. Πολλά παράπονα θα ήταν ανύπαρκτα,πληγές δε θα πυορροούσαν,δάκρυα θα στέρευαν,αν όλοι-έχεις αντίρρηση;-πρόσεχαν "τον άλλο". Πολλές φορές μια μόνο στιγμή αληθινής προσοχής του φτάνει. Δεν κάνει να σε βρίσκει "απασχολημένο" ούτε "αφηρημένο"ούτε "υπερπλήρη"σαν τα γεμάτα λεωφορεία,που δε σταματούν και μας αφήνουν στις στάσεις να περιμένουμε. Χρειάζεται ν αδειάζεις το μέσα σου απ' όσα δικά σου είναι γεμάτο. Να κάνεις διαθέσιμο το χώρο. Να φτιάξεις ένα κενό,για να χωρέσει ο "άλλος" στο πανδοχείο της καρδιά σου. Πιο πολύ χρειάζεται να απ αρνηθείς η τουλάχιστον για λίγο να ξεχάσεις το "εγώ"σου. Να στραφείς στο "εσύ". Να σταθείς με αγάπη για λίγο απέναντι του ή μάλλον δίπλα του σιωπηλός,συγκεντρωμένος. Αν πρέπει να του μιλήσεις,σημαίνει πρώτα να τον "ακούσεις". Κι αν χρειάζεται μίλησέ του. Μίλησε του όμως για το θέμα του. Όχι για το δικό σου. Για ο,τι ενδιαφέρει,ό,τι καίει εκείνον. Όχι εσένα. Άπλωσε το χέρι σου τότε, αν το έχει ανάγκη να στηρίξει το δικό του. Άκουσε τον προσεκτικά,απλά, ταπεινά, όχι σαν πλούσιος που ελεεί τον φτωχό, μα σαν αδελφός,που λαχταράει ν "ακούσει"και να τον "ακούσουν",να συναντηθεί,να προϋπαντήσει "τον άλλον",που μέσα στην Χριστιανική ανθρωπολογία είναι αδελφός. Είναι ψυχή "ὑπέρ ῆς Χριστός "ἀπέθανε".
Αυτά του είπα. Κι είπε πως τ'άκουσε!...
Αυτό είναι ένα από τα προβλήματα και λάθη της σημερινής εποχής που ζούμε δεν "ακούμε". Δεν μπορούμε να "ακούσουμε" τον άλλον και φυσικά δεν μας "ακούνε" κι άλλοι. Εμείς τα γνωρίζουμε και τα ξέρουμε όλα,είμαστε γνώστες όλων των θεμάτων. Και ότι δεν γνωρίζουμε και δεν μας ενδιαφέρει κλείνουμε τα αυτιά μας ώστε να μην θιχτεί ο εγωισμός μας,και αν καμιά φορά από λάθος ακούσουμε τον διπλανό μας για κάποιο πρόβλημα του,τότε αδιαφορούμε συστηματικός και απομακρυνόσαστε , μήπως και το πρόβλημα του άλλου γίνει και δικό μας. Η εποχή μας τρέχει γρήγορα. Τόσο γρήγορα μάλιστα που στην βιασύνη μας ξεχάσαμε πως είμαστε Άνθρωποι με αισθήματα και όχι κρύες μηχανές.
ΛΕΩΝΙΔΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου