Το κείμενο που ακολουθεί είναι παρμένο από το βιβλίο " Μονοπάτια Ελπίδας"της Κυριακής Ε .Στραβοκεφάλου.
Σας το παραθέτω όπως ακριβός είναι γραμμένο από τον συγγραφέα, που εξιστορεί μια όμορφη και
διαχρονική ιστορία-περιστατικό σε κάποιο χωρίο της όμορφης Κρήτης μας.Μας αφηγείται αλήθειες του τότε, που διατηρούνται αναλλοίωτες μέχρι και σήμερα.Ας έχουμε τα μάτια και τις πνευματικές μας κεραίες ανοιχτές για να μπορέσουμε να αντιληφθούμε και να κατανοήσουμε αυτά τα μηνύματα που ξεχωρίζουν στις ψυχές και στο χαρακτήρα του Έλληνα και τον κάνουν μοναδικό στον κόσμο.
"Με φιλοξένησαν για λίγο καιρό στον όμορφο Αποκόρωνα της Κρήτης.Δε χόρταινα ν θαυμάζω. Βουνά ολόγυρα και πλαγιές και κάμποι μ ελιές και δάφνες και πορτοκαλιές κι αμπέλια... Αληθινός παράδεισος, "γη ρέουσα μέλι και γάλα" και λάδι κι ό,τι άλλο φανταστείς.κάθε κομμάτι γης,κάθε γωνία και μια έκπληξη.
Όλα μ εντυπωσίασαν. Δεν θα σταθώ όμως σε τίποτα από αυτά. Ίσως κι αλλού βρίσκεις παρόμοια. Θα πω μονάχα ένα περιστατικό,που κράτησε αιχμάλωτη τη σκέψη μου για καιρό και με προβλημάτισε.
Σ έναν από τους περιπάτους μας, μπήκαμε στη μικρή εκκλησία της Παναγίας ,στην άκρη του Χωριού,ν ανάψουμε ένα κερί και να προσκυνήσουμε. Εκκλησάκι παλιό, βυζαντινό, ιστορικό,όπως μας είπαν. Μας καλό-δέχτηκε ο σεβάσμιος λευίτης.Μόλις είχε κάνει απόλυση στον Εσπερινό,που δεν τον παραλείπει ποτέ,έστω κι αν είναι μόνος του και παπάς και ψάλτης και λαός.
Πίσω μας "ξέπεσε" μια άλλη συντροφιά με νεαρούς Ευρωπαίους. Τι τάχα τους έφερε ως εκεί; Προβληματίστηκε ο παππούλης...
-Καλώς ήρθατε παιδιά μου.Αν σας έφερε προσκυνητές στην εκκλησία μας η πίστη, μπείτε ευλαβικά να προσκυνήσετε. Αν ήρθατε,για να ακουμπήσετε στα πόδια του Κυρίου μας το "ευχαριστώ" σας ή τον πόνο σας,είστε καλοδεχούμενοι...
Κάποιος μετέφραζε. Η όλη τους αντίδραση, η αταίριαστη συμπεριφορά τους δεν πρόδιδε κανένα σεβασμό στην ιερότητα του χώρου. Άλλη ήταν η απαίτηση τους. Ζητούσαν να περάσουν την νύχτα τους στο σκεπαστό πρόναο.
Λυπήθηκε για την άγνοια τους ο ιερέας. Ένιωσε μια βαθιά συμπόνια για τα παιδιά αυτά, που ανέστια,κουβαλώντας το "σπιτικό" τους στην πλάτη,γυρίζουν από τόπο σε τόπο,από νησί σε νησί.
Η αγάπη της λευΐτικης του καρδιάς,όσο κι αν του κόστιζε,νικήθηκε από το ιερατικό χρέος. Το θεώρησε βεβήλωση αυτό.
-Λυπάμαι...Μα είναι αδύνατον αυτό που μου ζητούν...,είπε σε εκείνον που μετέφραζε.
- Εσύ θα χάσεις και η εκκλησία σου, πέταξαν γεμάτη πρόκληση κι αναίδεια την απάντηση. Κάτι θα σας αφήναμε...Η δεν έχετε τα ανάγκη;
- Δεν έχει ανάγκη η Εκκλησία του Χρηστού παιδί μου από υλικά πράγματα. Από δραχμές και φράγκα. Και ποτέ δεν στηρίχτηκε σ αυτά.
Τα λεγε πιο πολύ για μας, που παρακολουθούσαμε ,παρά για κείνους,που είχαν απομακρυνθεί τραγουδώντας και σχολιάζοντας.
-Δυστυχώς,Γέροντα, πρόσθεσε ο θείος μου. Ξεμακρύναμε από τον Θεό και κοντεύουμε να πουλήσουμε τα πάντα στον μαμμωνά.
-Έ, Μιχαλιό!...φώναξε κάποιο μεσόκοπο άνδρα, που φρόντιζε τον κήπο. Για φέρε λίγο το "χονδρό βιβλίο" εδώ.
Καθίσαμε στο πεζούλι όλοι τριγύρω από τον παπά-Μανώλη.
-Η αποψινή ιστορία,άρχισε ο ιερέας,μου θύμισε μια άλλη,παλιά,που την διάβασα και εγώ στο βιβλίο. Συνέβη πριν 100 περίπου χρόνια. Μας είχαν τότε σκλαβωμένους οι Τούρκοι. Και εμείς αγωνιζόμασταν για την Λευτεριά μας. Πολεμούσαμε όλοι μαζί. Καπεταναίοι ανδρειωμένοι και παλικάρια και γέροντες και καλόγεροι. Ακόμη και γυναίκες.
Μια φορά γέμισαν ξαφνικά οι θάλασσες μας καράβια μεγάλα. Απ τη Ρωσία,την Αγγλία,τη Γαλλία και βάλε... Για να φέρουν ειρήνη τάχατες...Για να μας βοηθήσουν, λέει...Μα γρήγορα καταλάβαμε,πως πιο πολύ για λόγου τους ενδιαφερόταν. Είχαν τα συμφέροντα τους...Κάποτε,μάλιστα,μας χτυπούσαν με τα κανόνια τους,μας έριξαν από τα καράβια τους σωρό τις σφαίρες και τις οβίδες. Παίρναν το μέρος των Τούρκων κι ας ήταν Χριστιανοί. Μας αδίκησε, μας πρόδωσε η Ευρώπη τότε,είπε αργά,πικρά,ο ιερέας.
- Μήπως ήταν η πρώτη φορά,πάτερ μου;πρόσθεσε ο θείος. Και δυστυχώς ούτε η τελευταία...
Το "χονδρό βιβλίο" είχε έρθει. Άνοιξε αμέσως τη σελίδα που ήθελε ο παπά-Μανώλης.
- Μη με ρωτήσετε πότε και με ποιανού το χέρι γράφτηκε . Δεν ξέρω. 45 χρόνια,που υπηρετώ τον Κύριο σ αυτό το Ναό,έτσι το βρήκα. Φόρεσε τα γυαλιά και διάβασε:<< Τους Φράγκους τους πλήρωναν με τη καταφρόνια. Ένας παπά Γαβρίλης από την Αποκόρωνα,που βρήκε στο παγκάρι της εκκλησίας του ένα ασημένιο ρούμπλι,το έστειλε πίσω του Ναύαρχου Αντριέφ με μια γραφή: "Εγώ ο παπά Γαβρίλης,αντιπρόσωπος του Θεού στο νησί της Κρήτης δε δέχομαι προσφορές από εκείνους που με τα κανόνια τους σκοτώνουν ομόθρησκους και γκρεμίζουν εκκλησίες..."
-Κι ήταν παππούλης μου ο παπά-Γαβρίλης,ψιθύρισε ο γέροντας. Δεν μίλησε κανείς μας. Ο διάλογος,ίσως ο αντίλογος,γινόταν μέσα μας. Έσπασε τη σιωπή ο ταπεινός λαυΐτης:
-Οι παππούδες μας κι εμείς δεν πουληθήκαμε για λίγα ρούβλια . Να πεθάνουμε για την Λευτεριά μας,ναι. Να πουλήσουμε όμως για χάρη της την πίστη,την τιμή,τις αξίες μας και το φιλότιμο μας, ποτέ! Τη Λευτεριά την πήραμε με το σπαθί και την παλικαριά μας. Μας την έδωσε,αμείβοντας τις θυσίες μας ,ο Δικαιοκρίτης Κύριος.
-Να εύχεσαι,παπά-Μανώλη,την ίδια στάση να κρατήσουμε και οι Νεοέλληνες. Όρθια κι αδούλωτη να μείνει η ψυχή μας. Κι ελληνικό το φρόνημα μας. Άλλωστε τι έχουμε να ζηλέψουμε;
-Στους δύσκολους καιρούς, που βρισκόμαστε,"ἄνω σχῶμεν τας καρδίας",είπε στη λειτουργική γλώσσα ο λειτουργός του Ύψιστου. Δε λέω...Να είμαστε στη Ενωμένη Ευρώπη αλλά προσέχοντας"τα καλά και συμφέροντα ταὶς ψυχαῖς ἡμῶν".
Και πρόσθεσε στοχαστικά,ίσως προφητικά:
-Η Ελλάδα θα ζήσει! Πρέπει να ζήσει! Της αξίζει...Κρατώντας την Ορθοδοξία της ,τη γλώσσα της,τις παραδόσεις. Αυτή είναι η ιδιαιτερότητα της,το μεγαλείο της, η δόξα και η αξία της. Δεν τα πουλάει για φτηνά ανταλλάγματα,όπως δεν το έκανε ποτέ. Κι ούτε αλλάζει το χρυσάφι της με τα σκουπίδια της Δύσης. Για λίγα ρούβλια τότε... Για κάποια τώρα "ευρώ">>.
Αυτό πρέπει να γίνει κατανοητό από όλους τους Έλληνες και Ανθέλλην ες.Ο χριστιανισμός είναι ενσωματωμένος στο DNΑ μας,ριζωμένος στις σκέψης μας,στα έργα μας,στην ανάσα μας. Ελλάδα είναι τα δένδρα τα σπίτια το χώμα που πατάμε και η ψυχή μας. Δεν μπορεί να υπάρχει μόνο του το ένα από τα δυο,δεν το αφήνει ο Θεός. Πάντα κάποιο θα υπάρχει,πάντα .
ΛΕΩΝΙΔΑΣ
Σας το παραθέτω όπως ακριβός είναι γραμμένο από τον συγγραφέα, που εξιστορεί μια όμορφη και
διαχρονική ιστορία-περιστατικό σε κάποιο χωρίο της όμορφης Κρήτης μας.Μας αφηγείται αλήθειες του τότε, που διατηρούνται αναλλοίωτες μέχρι και σήμερα.Ας έχουμε τα μάτια και τις πνευματικές μας κεραίες ανοιχτές για να μπορέσουμε να αντιληφθούμε και να κατανοήσουμε αυτά τα μηνύματα που ξεχωρίζουν στις ψυχές και στο χαρακτήρα του Έλληνα και τον κάνουν μοναδικό στον κόσμο.
Όλα μ εντυπωσίασαν. Δεν θα σταθώ όμως σε τίποτα από αυτά. Ίσως κι αλλού βρίσκεις παρόμοια. Θα πω μονάχα ένα περιστατικό,που κράτησε αιχμάλωτη τη σκέψη μου για καιρό και με προβλημάτισε.
Σ έναν από τους περιπάτους μας, μπήκαμε στη μικρή εκκλησία της Παναγίας ,στην άκρη του Χωριού,ν ανάψουμε ένα κερί και να προσκυνήσουμε. Εκκλησάκι παλιό, βυζαντινό, ιστορικό,όπως μας είπαν. Μας καλό-δέχτηκε ο σεβάσμιος λευίτης.Μόλις είχε κάνει απόλυση στον Εσπερινό,που δεν τον παραλείπει ποτέ,έστω κι αν είναι μόνος του και παπάς και ψάλτης και λαός.
Πίσω μας "ξέπεσε" μια άλλη συντροφιά με νεαρούς Ευρωπαίους. Τι τάχα τους έφερε ως εκεί; Προβληματίστηκε ο παππούλης...
-Καλώς ήρθατε παιδιά μου.Αν σας έφερε προσκυνητές στην εκκλησία μας η πίστη, μπείτε ευλαβικά να προσκυνήσετε. Αν ήρθατε,για να ακουμπήσετε στα πόδια του Κυρίου μας το "ευχαριστώ" σας ή τον πόνο σας,είστε καλοδεχούμενοι...
Κάποιος μετέφραζε. Η όλη τους αντίδραση, η αταίριαστη συμπεριφορά τους δεν πρόδιδε κανένα σεβασμό στην ιερότητα του χώρου. Άλλη ήταν η απαίτηση τους. Ζητούσαν να περάσουν την νύχτα τους στο σκεπαστό πρόναο.
Λυπήθηκε για την άγνοια τους ο ιερέας. Ένιωσε μια βαθιά συμπόνια για τα παιδιά αυτά, που ανέστια,κουβαλώντας το "σπιτικό" τους στην πλάτη,γυρίζουν από τόπο σε τόπο,από νησί σε νησί.
Η αγάπη της λευΐτικης του καρδιάς,όσο κι αν του κόστιζε,νικήθηκε από το ιερατικό χρέος. Το θεώρησε βεβήλωση αυτό.
-Λυπάμαι...Μα είναι αδύνατον αυτό που μου ζητούν...,είπε σε εκείνον που μετέφραζε.
- Εσύ θα χάσεις και η εκκλησία σου, πέταξαν γεμάτη πρόκληση κι αναίδεια την απάντηση. Κάτι θα σας αφήναμε...Η δεν έχετε τα ανάγκη;
- Δεν έχει ανάγκη η Εκκλησία του Χρηστού παιδί μου από υλικά πράγματα. Από δραχμές και φράγκα. Και ποτέ δεν στηρίχτηκε σ αυτά.
Τα λεγε πιο πολύ για μας, που παρακολουθούσαμε ,παρά για κείνους,που είχαν απομακρυνθεί τραγουδώντας και σχολιάζοντας.
-Δυστυχώς,Γέροντα, πρόσθεσε ο θείος μου. Ξεμακρύναμε από τον Θεό και κοντεύουμε να πουλήσουμε τα πάντα στον μαμμωνά.
-Έ, Μιχαλιό!...φώναξε κάποιο μεσόκοπο άνδρα, που φρόντιζε τον κήπο. Για φέρε λίγο το "χονδρό βιβλίο" εδώ.
Καθίσαμε στο πεζούλι όλοι τριγύρω από τον παπά-Μανώλη.
-Η αποψινή ιστορία,άρχισε ο ιερέας,μου θύμισε μια άλλη,παλιά,που την διάβασα και εγώ στο βιβλίο. Συνέβη πριν 100 περίπου χρόνια. Μας είχαν τότε σκλαβωμένους οι Τούρκοι. Και εμείς αγωνιζόμασταν για την Λευτεριά μας. Πολεμούσαμε όλοι μαζί. Καπεταναίοι ανδρειωμένοι και παλικάρια και γέροντες και καλόγεροι. Ακόμη και γυναίκες.
Μια φορά γέμισαν ξαφνικά οι θάλασσες μας καράβια μεγάλα. Απ τη Ρωσία,την Αγγλία,τη Γαλλία και βάλε... Για να φέρουν ειρήνη τάχατες...Για να μας βοηθήσουν, λέει...Μα γρήγορα καταλάβαμε,πως πιο πολύ για λόγου τους ενδιαφερόταν. Είχαν τα συμφέροντα τους...Κάποτε,μάλιστα,μας χτυπούσαν με τα κανόνια τους,μας έριξαν από τα καράβια τους σωρό τις σφαίρες και τις οβίδες. Παίρναν το μέρος των Τούρκων κι ας ήταν Χριστιανοί. Μας αδίκησε, μας πρόδωσε η Ευρώπη τότε,είπε αργά,πικρά,ο ιερέας.
- Μήπως ήταν η πρώτη φορά,πάτερ μου;πρόσθεσε ο θείος. Και δυστυχώς ούτε η τελευταία...
Το "χονδρό βιβλίο" είχε έρθει. Άνοιξε αμέσως τη σελίδα που ήθελε ο παπά-Μανώλης.
- Μη με ρωτήσετε πότε και με ποιανού το χέρι γράφτηκε . Δεν ξέρω. 45 χρόνια,που υπηρετώ τον Κύριο σ αυτό το Ναό,έτσι το βρήκα. Φόρεσε τα γυαλιά και διάβασε:<< Τους Φράγκους τους πλήρωναν με τη καταφρόνια. Ένας παπά Γαβρίλης από την Αποκόρωνα,που βρήκε στο παγκάρι της εκκλησίας του ένα ασημένιο ρούμπλι,το έστειλε πίσω του Ναύαρχου Αντριέφ με μια γραφή: "Εγώ ο παπά Γαβρίλης,αντιπρόσωπος του Θεού στο νησί της Κρήτης δε δέχομαι προσφορές από εκείνους που με τα κανόνια τους σκοτώνουν ομόθρησκους και γκρεμίζουν εκκλησίες..."
-Κι ήταν παππούλης μου ο παπά-Γαβρίλης,ψιθύρισε ο γέροντας. Δεν μίλησε κανείς μας. Ο διάλογος,ίσως ο αντίλογος,γινόταν μέσα μας. Έσπασε τη σιωπή ο ταπεινός λαυΐτης:
-Οι παππούδες μας κι εμείς δεν πουληθήκαμε για λίγα ρούβλια . Να πεθάνουμε για την Λευτεριά μας,ναι. Να πουλήσουμε όμως για χάρη της την πίστη,την τιμή,τις αξίες μας και το φιλότιμο μας, ποτέ! Τη Λευτεριά την πήραμε με το σπαθί και την παλικαριά μας. Μας την έδωσε,αμείβοντας τις θυσίες μας ,ο Δικαιοκρίτης Κύριος.
-Να εύχεσαι,παπά-Μανώλη,την ίδια στάση να κρατήσουμε και οι Νεοέλληνες. Όρθια κι αδούλωτη να μείνει η ψυχή μας. Κι ελληνικό το φρόνημα μας. Άλλωστε τι έχουμε να ζηλέψουμε;
-Στους δύσκολους καιρούς, που βρισκόμαστε,"ἄνω σχῶμεν τας καρδίας",είπε στη λειτουργική γλώσσα ο λειτουργός του Ύψιστου. Δε λέω...Να είμαστε στη Ενωμένη Ευρώπη αλλά προσέχοντας"τα καλά και συμφέροντα ταὶς ψυχαῖς ἡμῶν".
Και πρόσθεσε στοχαστικά,ίσως προφητικά:
-Η Ελλάδα θα ζήσει! Πρέπει να ζήσει! Της αξίζει...Κρατώντας την Ορθοδοξία της ,τη γλώσσα της,τις παραδόσεις. Αυτή είναι η ιδιαιτερότητα της,το μεγαλείο της, η δόξα και η αξία της. Δεν τα πουλάει για φτηνά ανταλλάγματα,όπως δεν το έκανε ποτέ. Κι ούτε αλλάζει το χρυσάφι της με τα σκουπίδια της Δύσης. Για λίγα ρούβλια τότε... Για κάποια τώρα "ευρώ">>.
ΛΕΩΝΙΔΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου