Το παρόν κείμενο είναι γραμμένο από το βιβλίο "Μονοπάτια Ελπίδας"της Κυριακής Ε. Στραβοκεφάλου.
( Αναφορά στην επιστροφή των Ολυμπιονικών μας από τους αγώνες του Σίδνεϊ ).
Ας γκρεμίσουμε τα τείχη να περάσουν. Τους αξίζει! Τους υποδεχθήκαμε απλά,σεμνά. Όσο επέτρεπε η ματωμένη από τη ναυτική τραγωδία καρδία μας Με θαυμασμό όμως και ευγνωμοσύνη ,γιατί σήκωναν στους δυνατούς ώμους τους τη δόξα της Ελλάδας.
Και τώρα που έκλεισε η αυλαία των Ολυμπιακών αγώνων στο μακρινό Σίδνεϊ... Τώρα που έσβησαν τα φώτα της δημοσιότητας και σταμάτησαν οι πανηγυρισμοί... Τώρα που οι τότε αγώνες έχουν πια κατασταλάξει στις ψυχές σαν χαρά ή σαν πίκρα,τώρα είναι καιρός να εκτιμήσουμε καλύτερα τα μηνύματα του μεγάλου πολιτιστικού γεγονότος και να κάνουμε κάποιες διαπιστώσεις.
Ο ελληνικός αθλητισμός έγραψε στην 27η Ολυμπιάδα τις πιο λαμπερές σελίδες στην σύγχρονη ιστορία του. Οι αθλητές μας έδωσαν ένα ηχηρό "παρών " της μικρής Ελλάδας στην παγκόσμια κοινότητα. Ετίμησαν την Ελλάδα. Τη δόξασαν. Την ανέβασαν τόσες φορές στο βάθρο της διάκρισης. Έκαναν την υπερηφάνεια του εκεί αλλά και του απανταχού απόδημου Ελληνισμού,να δακρύζει.
Δεν είναι μόνο η συγκομιδή από 13 πανάκριβα μετάλλια. Πιο πολύ είναι ότι,στην εποχή της ισοπέδωσης των πάντων και του ευτελισμού των αξιών,έκαναν να λάμψη η Ελλάδα του πνεύματος,των ιδανικών,των υψηλών στόχων. Η Ελλάδα που προσπαθεί,που παλεύει,που αγωνίζεται ,για να είναι συνεπής στο ραντεβού της με την επιτυχία,την καταξίωση,το όραμα. Η Ελλάδα,που όταν θέλει μπορεί να διακρίνεται,γιατί γνωρίζει να μοχθεί για το πνεύμα "του ωραίου,του μεγάλου και του αληθινού". Όμοια,όπως στην αρχαία Ελλάδα,από την οποία ξεκίνησαν οι Ολυμπιακοί αγώνες. Όπως τότε,που ένας ολυμπιονίκης ήταν εχέγγυο ασφαλείας και προστασίας της πόλης του. Και γκρέμιζαν τα τείχη της,αφού πια δεν τα χρειάζονταν.
Στους αθλητές μας διακρίναμε ποιότητα ήθους,υπευθυνότητα συμπεριφοράς. Μας εντυπωσίασε η σεμνότητα μπροστά στη νίκη τους. Η εμμονή στους στόχους τους. Ο δρόμος προς την κορυφή ήταν δύσκολος. Πολλά τα εμπόδια. Όμως κατόρθωσαν το "ακατόρθωτο',που ήταν προϊόν μόχθου,ιδρώτα,οργανωμένης συστηματικής δουλείας,ζωής σχεδόν ασκητικής. Και καρπός βαθιάς πίστης. Εκείνοι δεν το επιδίωξαν. Εμείς όμως συλλάβαμε μερικά μηνύματα από την ζωή τους στην Αυστραλία από τη συμμετοχή τους στους διεθνείς αγώνες,που έχουν τα γνωρίσματα του αληθινού ολυμπιακού πνεύματος.
Είναι λόγια δικά τους:
" Όποιος προσπαθεί σοβαρά και σε διάρκεια βγαίνει κερδισμένος" ( Κ. Κεντέρης). Και ότι " Η τιμή και η δόξα δεν ανήκουν μόνο σ' αυτούς που ανεβαίνουν στο βάθρο,αλλά και σε αυτούς που προσπαθούν".
Οι περισσότεροι,κάνοντας δημόσια το σημείο του σταυρού,ζήτησαν τη βοήθεια του Θεού για επιτυχία. Και όταν ο Θεός τους τη χάρισε,εκφράσανε την ολόψυχη ευγνωμοσύνη τους. Εκατομμύρια άνθρωποι είδαμε να σχηματίζεται στα χείλη τους η φράση " Σ' ευχαριστώ, Θεέ μου"!
Στον έναν εύχονταν η πιστή μητέρα του να τρέξει με τα φτερά του ταξιάρχη, ενώ συγχρόνως δήλωνε "πιστεύει πολύ το παιδί μου,όπως και όλοι μας η οικογένεια". Κι άλλος βιάζονταν να γυρίσει στην Ελλάδα,για να μπει στην εκκλησία,να εκπληρώσει το τάμα της ευγνωμοσύνης για τη νίκης. Και μια νικήτρια δήλωσε σε δημοσιογράφο: " Ύστερα από όσα έχω τραβήξει,μου ...χρωστούσε ο Θεός ένα χαμόγελο. Τον ευχαριστώ που μου το έδωσε" (Ι.Χατζηιωάννου).
Είναι ασύγκριτα ωραία να χαίρεις στη χαρά του άλλου. Να παραδέχεσαι την αξία του. Κι είχαμε τέτοια δείγματα από τους χρυσούς ολυμπιονίκες μας:" Η νίκη του ( του άλλου... ) είναι ένα μικρό θαύμα κι ευχαριστώ το Θεό, που το έζησα" "Δεν είναι καθόλου έκπληξη η νίκη του. Το άξιζε! Του άξιζε το μετάλλιο. Είχε δουλέψει πολύ αυτό το διάστημα",κι έκλαιγε από χαρά,σαν μικρό παιδί ( Κ. Θάνου).
Είναι και καλλιέργεια ψυχής και η συμμετοχή στον πόνο του άλλου: " το τραγικό συμβάν στην Πάρο δεν με άφησε να χαρώ,όσο ήθελα την επιτυχία μου"( Μ. Μουρούτσος). "Δεν μπορείς να μένεις αμέτοχος σε μια τέτοια τραγωδία. Ήταν κάτι, που μας συγκλόνισε όλους" ( Τ. Κελεσίδου). Κι όλοι αφιέρωσαν τα μετάλλια τους σε όσους χάθηκαν στο τραγικό ναυάγιο της Πάρου.
Ένας " χρυσός" έδωσε την αθλητική του φόρμα,που μαζί της έγινε ολυμπιονίκης,για να πουληθεί και τα έσοδα της να δοθούν στα παιδιά της Αυστραλίας με ειδικές ανάγκες.
Και όλα αυτά με μετριοπάθεια,με σεμνότητα,με καμιά διάθεση προβολής ή διαφήμισης. Το μαρτυρούν τα λόγια τους: "Δεν είμαστε εμείς ήρωες...Ήρωες είναι οι πυροσβέστες...,οι Παριανοί κι όλοι οι άνθρωποι που θυσιάζονται να σώσουν ζωές. Άνθρωποι του καθημερινού μόχθου..."
Όταν κάποιον τον ρώτησαν,αν θα αλλάξει ο τρόπος της ζωή στου,ύστερα από την ύψιστη αθλητική διάκριση,
απαντά σεμνά:"Δεν πρόκειται ν αλλάξει τίποτε. Ο Κώστας όπως ήταν,έτσι θα μείνει".
Τα φώτα έσβησαν. Τα χειροκροτήματα και οι πανηγυρισμοί σταμάτησαν. Η Ολυμπιακή σημαία στεφανωμένη από δάφνης κλαδιά,βρίσκεται στην Αθήνα. Έτοιμη για την επόμενη έπαρση της,δίπλα στην γαλανόλευκη,το 2004. Οι Ολυμπιακοί αγώνες επιστρέφουν ... στο σπίτι τους. Μακάρι και στο πνεύμα τους. Από εμάς εξαρτά τε!...
Αυτό είναι το μεγαλείο του αθλητή. Αυτός είναι ο Έλληνας. Αγωνιστής ,ταπεινός και πιστός στις ηθικές και πνευματικές αξίες που τον ξεχωρίζουν,που τον διακρίνουν μέσα στους πολλούς,η ταπεινότητα του χαρακτήρα του τον κάνει συμμέτοχο στην χαρά και την λύπη του συνανθρώπου του. Γίνεται αρωγός στην μεταλαμπάδευση του αθλητικού πνεύματος και όχι μόνο σε αυτό... Το πνεύμα του μπορεί και δείχνει τον δρόμο της αγάπης,τον δρόμο της συνύπαρξις των λαών κάτω από μια αληθινή και χριστιανική πίστη που ενώνει .
ΛΕΩΝΙΔΑΣ.
Ας γκρεμίσουμε τα τείχη να περάσουν. Τους αξίζει! Τους υποδεχθήκαμε απλά,σεμνά. Όσο επέτρεπε η ματωμένη από τη ναυτική τραγωδία καρδία μας Με θαυμασμό όμως και ευγνωμοσύνη ,γιατί σήκωναν στους δυνατούς ώμους τους τη δόξα της Ελλάδας.
Και τώρα που έκλεισε η αυλαία των Ολυμπιακών αγώνων στο μακρινό Σίδνεϊ... Τώρα που έσβησαν τα φώτα της δημοσιότητας και σταμάτησαν οι πανηγυρισμοί... Τώρα που οι τότε αγώνες έχουν πια κατασταλάξει στις ψυχές σαν χαρά ή σαν πίκρα,τώρα είναι καιρός να εκτιμήσουμε καλύτερα τα μηνύματα του μεγάλου πολιτιστικού γεγονότος και να κάνουμε κάποιες διαπιστώσεις.
Ο ελληνικός αθλητισμός έγραψε στην 27η Ολυμπιάδα τις πιο λαμπερές σελίδες στην σύγχρονη ιστορία του. Οι αθλητές μας έδωσαν ένα ηχηρό "παρών " της μικρής Ελλάδας στην παγκόσμια κοινότητα. Ετίμησαν την Ελλάδα. Τη δόξασαν. Την ανέβασαν τόσες φορές στο βάθρο της διάκρισης. Έκαναν την υπερηφάνεια του εκεί αλλά και του απανταχού απόδημου Ελληνισμού,να δακρύζει.
Δεν είναι μόνο η συγκομιδή από 13 πανάκριβα μετάλλια. Πιο πολύ είναι ότι,στην εποχή της ισοπέδωσης των πάντων και του ευτελισμού των αξιών,έκαναν να λάμψη η Ελλάδα του πνεύματος,των ιδανικών,των υψηλών στόχων. Η Ελλάδα που προσπαθεί,που παλεύει,που αγωνίζεται ,για να είναι συνεπής στο ραντεβού της με την επιτυχία,την καταξίωση,το όραμα. Η Ελλάδα,που όταν θέλει μπορεί να διακρίνεται,γιατί γνωρίζει να μοχθεί για το πνεύμα "του ωραίου,του μεγάλου και του αληθινού". Όμοια,όπως στην αρχαία Ελλάδα,από την οποία ξεκίνησαν οι Ολυμπιακοί αγώνες. Όπως τότε,που ένας ολυμπιονίκης ήταν εχέγγυο ασφαλείας και προστασίας της πόλης του. Και γκρέμιζαν τα τείχη της,αφού πια δεν τα χρειάζονταν.
Στους αθλητές μας διακρίναμε ποιότητα ήθους,υπευθυνότητα συμπεριφοράς. Μας εντυπωσίασε η σεμνότητα μπροστά στη νίκη τους. Η εμμονή στους στόχους τους. Ο δρόμος προς την κορυφή ήταν δύσκολος. Πολλά τα εμπόδια. Όμως κατόρθωσαν το "ακατόρθωτο',που ήταν προϊόν μόχθου,ιδρώτα,οργανωμένης συστηματικής δουλείας,ζωής σχεδόν ασκητικής. Και καρπός βαθιάς πίστης. Εκείνοι δεν το επιδίωξαν. Εμείς όμως συλλάβαμε μερικά μηνύματα από την ζωή τους στην Αυστραλία από τη συμμετοχή τους στους διεθνείς αγώνες,που έχουν τα γνωρίσματα του αληθινού ολυμπιακού πνεύματος.
Είναι λόγια δικά τους:
" Όποιος προσπαθεί σοβαρά και σε διάρκεια βγαίνει κερδισμένος" ( Κ. Κεντέρης). Και ότι " Η τιμή και η δόξα δεν ανήκουν μόνο σ' αυτούς που ανεβαίνουν στο βάθρο,αλλά και σε αυτούς που προσπαθούν".
Οι περισσότεροι,κάνοντας δημόσια το σημείο του σταυρού,ζήτησαν τη βοήθεια του Θεού για επιτυχία. Και όταν ο Θεός τους τη χάρισε,εκφράσανε την ολόψυχη ευγνωμοσύνη τους. Εκατομμύρια άνθρωποι είδαμε να σχηματίζεται στα χείλη τους η φράση " Σ' ευχαριστώ, Θεέ μου"!
Στον έναν εύχονταν η πιστή μητέρα του να τρέξει με τα φτερά του ταξιάρχη, ενώ συγχρόνως δήλωνε "πιστεύει πολύ το παιδί μου,όπως και όλοι μας η οικογένεια". Κι άλλος βιάζονταν να γυρίσει στην Ελλάδα,για να μπει στην εκκλησία,να εκπληρώσει το τάμα της ευγνωμοσύνης για τη νίκης. Και μια νικήτρια δήλωσε σε δημοσιογράφο: " Ύστερα από όσα έχω τραβήξει,μου ...χρωστούσε ο Θεός ένα χαμόγελο. Τον ευχαριστώ που μου το έδωσε" (Ι.Χατζηιωάννου).
Είναι ασύγκριτα ωραία να χαίρεις στη χαρά του άλλου. Να παραδέχεσαι την αξία του. Κι είχαμε τέτοια δείγματα από τους χρυσούς ολυμπιονίκες μας:" Η νίκη του ( του άλλου... ) είναι ένα μικρό θαύμα κι ευχαριστώ το Θεό, που το έζησα" "Δεν είναι καθόλου έκπληξη η νίκη του. Το άξιζε! Του άξιζε το μετάλλιο. Είχε δουλέψει πολύ αυτό το διάστημα",κι έκλαιγε από χαρά,σαν μικρό παιδί ( Κ. Θάνου).
Είναι και καλλιέργεια ψυχής και η συμμετοχή στον πόνο του άλλου: " το τραγικό συμβάν στην Πάρο δεν με άφησε να χαρώ,όσο ήθελα την επιτυχία μου"( Μ. Μουρούτσος). "Δεν μπορείς να μένεις αμέτοχος σε μια τέτοια τραγωδία. Ήταν κάτι, που μας συγκλόνισε όλους" ( Τ. Κελεσίδου). Κι όλοι αφιέρωσαν τα μετάλλια τους σε όσους χάθηκαν στο τραγικό ναυάγιο της Πάρου.
Ένας " χρυσός" έδωσε την αθλητική του φόρμα,που μαζί της έγινε ολυμπιονίκης,για να πουληθεί και τα έσοδα της να δοθούν στα παιδιά της Αυστραλίας με ειδικές ανάγκες.
Και όλα αυτά με μετριοπάθεια,με σεμνότητα,με καμιά διάθεση προβολής ή διαφήμισης. Το μαρτυρούν τα λόγια τους: "Δεν είμαστε εμείς ήρωες...Ήρωες είναι οι πυροσβέστες...,οι Παριανοί κι όλοι οι άνθρωποι που θυσιάζονται να σώσουν ζωές. Άνθρωποι του καθημερινού μόχθου..."
Όταν κάποιον τον ρώτησαν,αν θα αλλάξει ο τρόπος της ζωή στου,ύστερα από την ύψιστη αθλητική διάκριση,
απαντά σεμνά:"Δεν πρόκειται ν αλλάξει τίποτε. Ο Κώστας όπως ήταν,έτσι θα μείνει".
Τα φώτα έσβησαν. Τα χειροκροτήματα και οι πανηγυρισμοί σταμάτησαν. Η Ολυμπιακή σημαία στεφανωμένη από δάφνης κλαδιά,βρίσκεται στην Αθήνα. Έτοιμη για την επόμενη έπαρση της,δίπλα στην γαλανόλευκη,το 2004. Οι Ολυμπιακοί αγώνες επιστρέφουν ... στο σπίτι τους. Μακάρι και στο πνεύμα τους. Από εμάς εξαρτά τε!...
Αυτό είναι το μεγαλείο του αθλητή. Αυτός είναι ο Έλληνας. Αγωνιστής ,ταπεινός και πιστός στις ηθικές και πνευματικές αξίες που τον ξεχωρίζουν,που τον διακρίνουν μέσα στους πολλούς,η ταπεινότητα του χαρακτήρα του τον κάνει συμμέτοχο στην χαρά και την λύπη του συνανθρώπου του. Γίνεται αρωγός στην μεταλαμπάδευση του αθλητικού πνεύματος και όχι μόνο σε αυτό... Το πνεύμα του μπορεί και δείχνει τον δρόμο της αγάπης,τον δρόμο της συνύπαρξις των λαών κάτω από μια αληθινή και χριστιανική πίστη που ενώνει .
ΛΕΩΝΙΔΑΣ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου