Το κείμενο που ακολουθεί είναι γραμμένο από το συγγραφέα Φ. ΚΌΝΤΟΓΛΟΥ , που όταν το διάβασα με προκάλεσε ρίγος,ανατριχίλα,και την αίσθηση το πόσο τυχερός Έλληνας είμαι,γι΄αυτό σας το παραθέτω αυτούσιο .
Όπως κάθε άνθρωπος έχει το δικό του χαρακτήρα, έτσι και κάθε έθνος έχει κι αυτό το δικό του χαρακτήρα.Τον πιο ζωηρό χαρακτήρα και τον πιο ιδιόρρυθμο τον έχει η πατρίδα μας ,η Ελλάδα.Αυτή η Ελλάδα έχει μέσα της κάποια δύναμη δραστική,που δεν την έχει κανένα έθνος.Κι αυτή η δύναμη της είναι δύναμη πνευματική.Δεν είναι μονάχα η εξυπνάδα,αλλά είναι προπάντων η φλόγα της καρδιάς και κάποια ιδιαίτερη σεμνή καρτερία της ψυχής,που δεν βρίσκεις σε κανένα λαό.
Πολλά έθνη έχουνε μεγάλη ιστορία.Μα όποιος διαβάζει την ιστορία της Ελλάδος νομίζει πως τον τραβά μια ανεξήγητη δύναμη,γλυκιά και ποιητική,σαν ένας μαγνήτης που δεν ξέρει που είναι κρυμμένος .Απορεί,διαβάζοντας πολέμους και σκληρά βάσανα, που βρίσκεται αυτή η μυστηριώδης πηγή από όπου αναβρύζει τόση ποίηση που τον μαγεύει και τον κάνει να την αγαπήσει.Αυτό το μυστήριο μάγεψε τον κόσμο όλο και τον έκανε να παραμιλά για την Ελλάδα.Και το πιο μικρό επεισόδιο της ιστορίας μας ,το πιο τιποτένιο ,ένας απλός λόγος που είπε ο Μιλτιάδης,ή ο Επαμεινώνδας,ένα ρητό που είπε ο χρηστός Φωκίωνας ,μια χειρονομία που έκανε ο Αγησίλαος,μια απλή προσευχή που είπε ο Παλαιολόγος,παίρνουν τέτοια σημασία στις ψυχές όλων των ανθρώπων ,που ζούνε σ' όλη την ζωή τους μ' αυτά,σαν παιδιά που θυμούνται έως τα γηρατειά τους κάποια παραμύθια που γλυκάνανε τη φαντασία τους.
Τι είναι τούτη λοιπόν αυτή η μαγική ουσία που έχει μέσα της αυτή η Ελλάδα και κάνει τον κόσμο να νιώθει σαν δική του ιστορία την ιστορία της;
Είναι αυτό το άπιαστο πνεύμα που έχουμε μέσα μας όλοι οι Έλληνες ,αυτό που έχετε και εσείς,και που μπαίνει σε κάθε πράξεις σας,σε κάθε σκέψη σας,σε κάθε αίσθηση σας ,φυσικά και αβίαστα,απροσπάθητα,χωρίς καν να το καταλάβετε.Αυτό το ήθος ,αυτή η φυσική ουσία που μας δώρισε ο θεός , είναι στολισμένη με κάποιες μυστηριώδης χαρές,που αγιάζουνε τον πόνο,ημερεύουνε το θάνατο,νοστιμεύουνε το καθετί που δημιουργούμε ,μ' έναν λόγο του προφήτη Ησαΐα. Κι αυτά όλα μεταδίδονται από γενιά σε γενιά μέσα από το αίμα,μα πιο πολύ με κάποια ιερή και καταπληκτική λειτουργιά που λέγετε Ελληνική Παράδοση.
Αυτή η παράδοση είναι το θησαυροφυλάκιο που κλείνει μέσα του και φυλάγει στον αιώνα την αθάνατη ψυχή μας,την αθάνατη καρδιά μας.Μ'αυτή ζούμε και κινούμαστε και υπάρχουμε .Αυτή έκανε τον τυφλό Όμηρο να δείξει στους ανθρώπους που είχανε μάτια τη μυστική ομορφιά του κόσμου,έκανε τον Αισχύλο να πετά απάνω από την γη σαν αετός χρυσοφτέρουγος, αυτή έκανε τον Μεγ. Αλέξανδρο να 'χει τον Όμηρο κάτ' από το προσκέφαλο του και να ζήσει μια ζωή τριάντα μονάχα χρονών σαν ένα εξαίσιο παραμύθι που βάσταξε αιώνες,αυτή έκανε τον Πολύκλειτο και τον Φειδία και τον Λύσιππο να μεταμορφώσουν σε ανθρώπους τα λιθάρια της Ελλάδος,αυτή έκανε τον Θουκυδίδη να κλαίγει από χαρά ακούγοντας τον Ηρόδοτο να διαβάζει την ιστορία του,αυτή έκανε τον Κολοκοτρώνη να φορά την περικεφαλαία σαν αρχαίος Έλληνας και να πολεμά χαμογελώντας,αυτή έκανε το Ρήγα να βγάζει φωτιά από το στήθος σαν τον αρχαίο Πίνδαρο,αυτή έκανε το Νικηταρά,το Διάκο,τον Ανδρούτσο, τον Τζαβέλα,τον Ησαΐα Σαλώνων να κλαίνε πάνω στα αρχαία λιθάρια,και να ποθούνε να πεθάνουνε αντρειωμένα πολεμώντας για το βασανισμένο και το ατίμητο χώμα που κληρονομήσανε.
Αυτή έκανε τους τσοπαναρέους να ταιριάζουνε πάλι κάποια τραγούδια αθάνατα,τρεις χιλιάδες χρόνια ύστερα από τον Όμηρο και να θαμπώνεται ο κόσμος και να απορεί πως τάχα εκείνοι οι βουνίσιοι είχανε τέτοια αισθήματα και τέτοια τέχνη.Γιατί τούτοι οι απλοί ποιητές ήταν οι κλειδοκράτορες αυτού του θησαυρού,που βρισκόταν χωμένος στα έγκατα τους και που κρατά φυλαγμένα προγονικά κειμήλια άφθαρτα .Και δεν έφτασε πως η Ελλάδα τιμήθηκε με την ανθρώπινη δόξα και στάθηκε η χαρά και η ελπίδα της οικουμένης,αλλά σαν ήρθε ο Χριστός στον κόσμο τιμήθηκε και με την θεϊκή δόξα,γιατί αυτή την αγαπημένη θυγατέρα Του διάλεξε ο Θεός για να την παραδώσει το Ευαγγέλιο του και να την παραγγείλει να το κηρύξει σε όλον τον κόσμο με την δική της τη γλυκύτατη γλώσσα,που την άπλωσε ο Μεγ. Αλέξανδρος κατά θεϊκή οικονομία,μέχρι την Ινδία Βακτριανή.
Το Βυζάντιο στάθηκε το χρυσό παλάτι απ' όπου βγήκε η νέα λάμψη του Ελληνισμού.Ο σκοτεινιασμένος και ξεραμένος κόσμος,πάλι ξανάνθισε σαν περιβόλι μοσχοβολημένο ,κι ο σπόρος ήτανε ο ένας κι ακατάλυτος σπόρος της ζωής ,ο Ελληνικός.Αυτό έκανε το μεγάλο ποιητή της Ιταλίας Λεοπάρδη να πει κατάπληκτος γράφοντας για το βυζαντινό φιλόσοφο Πλήθωνα :<<Ακατάλυτη και τρομερή δύναμη Ελλάδα! Χωρίς το δικό σου πνεύμα ,τίποτα δε γίνετε στον κόσμο.Όλα τα γονιμοποιείς εσύ.Για μια στιγμή φαίνεται πως πεθαίνεις,κι άξαφνα παρουσιάζεσαι πάλι ολοζώντανη και δροσερή εκεί που δε σε περίμενε κανείς!>>
Φ.ΚΌΝΤΟΓΛΟΥ
Αφιερωμένο στον απανταχού Ελληνισμό
ΛΕΩΝΙΔΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου