ΘΑΝΑΤΟΣ

Από ιατρικής άποψης είναι το σταμάτημα του εγκεφάλου και της καρδίας και όλων των εσωτερικών οργάνων που βρίσκονται μέσα σε ένα σώμα ,

με συνέπεια την πτώση της θερμοκρασίας κάτω από 20c(θερμοκρασία), 

για αυτό και το σώμα είναι ψυχρό,

 εξού και ο  λόγος πως

 << ο θάνατος είναι κρύο πράγμα>>.

Το  άκουσμα  της λέξης μας προκαλεί φόβο, άγχος και πολλές φορές μας πανικοβάλει.

Ίσως γιατί δεν γνωρίζουμε  το ΤΙ; Πραγματικά είναι ο θάνατος ίσως δεν μας αρέσει ή ιδέα το ότι θα αποχωριστούμε τα πρόσωπα και της καταστάσεις που αγαπάμε και μας αγαπούν, ίσως γιατί  βάζει φρένο στην ροή της πνευματικής ενέργειας και μας χαλάει όλα μας τα σχέδια .

Το μόνο σίγουρο είναι πως εξαφανίζει κάθε τι που παλαιώνει και φθείρεται στην ζωή μέσα στον χρόνο, και στην ουσία αφήνει χώρο για να δημιουργηθεί  και να αναπτυχθεί κάτι καινούριο .

Θα πρέπει να το δεχτούμε σαν ένα εξελίξιμο κομμάτι της ζωή μας ,σαν κάτι φυσιολογικό, για να μπορεί να υπάρχει και η εξέλιξη, και να  διαιωνίζετε το ανθρώπινο είδος πάνω στην γη,

Από την στιγμή που υπάρχουν η γέννηση , η δημιουργία ,η εξέλιξη επιβάλετε να υπάρχει και ο θάνατος που δρα καταληκτικά στην πορεία της ζωής, γιατί σε κάθε αρχή υπάρχει και ένα τέλος και σε κάθε τέλος μια καινούρια αρχή.

Οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν πως ο θάνατος και ο ύπνος ήταν δύο αδέλφια που ο ένας σε ταξίδευε πάνω από την θάλασσα και την γη, και ο άλλος από κάτω ,

ήταν ο μόνος θεός που δεν ήθελε δώρα και θυσίες ,δεν μπορούσες να τον δωροδοκήσεις  με τίποτα ,ήταν πάντα σκληρός και αμείλικτος ,έπαιρνε της ψυχές των αγαπημένων προσώπων και της κατέβαζε στον ΆΔΗ,

στον κόσμο των νεκρών όπου κατοικούσαν όλες οι ψυχές ,

που για να πας εκεί έπρεπε να περάσεις με την βάρκα του χάροντα τον Αχέροντα ποταμό χωρίς επιστροφή ,

 διότι την αντίπερα όχθη  την φύλαγε ο κέρβερος ένας σκύλος με τρία κεφάλια, που σταματούσε την επάνοδο των πνευμάτων στο κόσμο των ζώντων,

 η εικόνα μας τρομάζει και δημιουργεί στο υποσυνείδητο μας την αίσθηση το πόσο άσχημος, σκληρός , και κακός είναι ο θάνατος.

Αυτό είναι η μία άποψη σύμφωνα με την περιγραφή των αρχαίων ,

 η άλλη είναι το μήνυμα που μας δίνουν, πως δεν σταματά η ψυχή  στον θάνατο , αλλά συνεχίζει να υπάρχει σε έναν διαφορετικό κόσμο που δεν μπορούμε να τον δούμε με τα ανθρώπινα μάτια μας ,αλλά συνυπάρχει ταυτόχρονα και συμπορεύεται μαζί μας ,

                                                              Ή         ΕΜΕΙΣ ΜΑΖΙ ΤΟΥ;

Αυτή  την μεταθανάτιας ύπαρξης  μας την ολοκληρώνει με τους λόγους  και της πράξεις του ο ΧΡΙΣΤΟΣ ,

μέσα από τον ΘΑΝΑΤΟ και  την ΑΝΑΣΤΑΣΗ του μας  δηλώνει την πως αναγεννάτε η ψυχή  μας για να κατευθυνθεί κοντά στο ΘΕΟ, 

σε έναν όμορφο κόσμο τον παράδεισο 

και  μόνιμη κατοικία  όλων των καλών και αγαθών ψυχών που κρίθηκαν σε αυτών των κόσμο , και ταυτόχρονα μας παρουσιάζει και την κόλαση σαν τόπο μαρτυρίου των κακών ανθρώπων .

Άρα η ζωή δεν σταματά και  συνεχίζει , ο θάνατος είναι ο ενδιάμεσος κρίκος που ενώνει δύο κόσμους τον υλικό και τον πνευματικό ,

είναι ή  μοναδική πύλη που πρέπει να περάσεις, για να μπορέσει να γίνει ο διαχωρισμός της ψυχής από το σώμα που την αφήνει ελεύθερη και καθαρή κοντά στον θεό, για να ζήσει αιώνια και παντοτινά χωρίς να φθείρεται.

Αυτός ο κόσμος δεν είναι τίποτα άλλο από μία ψευδαίσθηση που μας δίνει το εισιτήριο της αθανασίας μέσα από τον πόνο που προκαλεί ο θάνατος , και έχει κοινά σημεία με την γέννηση ,

Όπως :

 κλαίμε  από τους πόνους της γέννας ,

                                                                        έτσι κλαίμε και με το που χάνουμε έναν δικό μας άνθρωπο,  με το διαφορετικό συναίσθημα που μας προκαλεί ,

πονάει το σώμα όταν ενώνετε με την ψυχή στην γέννηση ,

και όταν αποχωρίζεται από αυτό στο θάνατο, 

κλαίμε όταν ερχόμαστε στην ζωή ,σε έναν κόσμο που δεν γνωρίζουμε ,

                                               και ξανά κλαίμε στον θάνατο για έναν κόσμο που δεν γνωρίζουμε και πάμε.

Αν λέγαμε  100 ανθρώπους να βάλουνε το χέρι τους μέσα σε μια μαύρη τρύπα και να πάρουνε αυτό που υπάρχει μέσα ,το μεγαλύτερο ποσοστό αυτών δεν θα το έκανε ,

λόγο του φόβου που προκαλεί το μαύρο χρώμα , και το  άγνωστο , άσχετα αν από πίσω υπήρχε και χρυσό που δεν θα φαινόταν ,κάπως έτσι αντιλαμβανόμαστε και τον θάνατο και μας προκαλεί άγχος πόνο ,και άλλα συναισθήματα .

Σε κάθε περίπτωση όμως καλό είναι να τιμούμε και να κλαίμε τους ανθρώπους που χάνουμε ,(το καλύτερο είναι να τους τιμούμε εν ζωή),

αλλά και να νιώθουμε χαρά γι αυτούς που μπόρεσαν και βρήκαν τον δρόμο που τους οδηγεί στην αιωνιότητα ,και την ευτυχία της ψυχής τους που μπόρεσαν και ολοκλήρωσαν ή εκπλήρωσαν το έργο που τους ανατέθηκε ,

ακόμα και για αυτές τις ψυχές που έπρεπε να φύγουν πρόωρα, (κατά εμάς) για να προστατευθούν από την φθορά και τον πόνο της ψυχής που τους προκαλεί αυτός ο κόσμος ,

Κάθε τι που προκαλεί ζημία στην ψυχή μας φροντίζει ο θεός να μας απαλλάξει από αυτό με το καλύτερο δυνατό τρόπο, 

χωρίς να διαταραχθεί το γενικό σύνολο της δημιουργίας του.

Πάντως αν  και η επιστήμη δεν μπόρεσε να εξηγήσει το αν συνεχίζουμε να υπάρχουμε και μετά τον θάνατο ή σταματάμε εδώ, 

όλοι οι πολιτισμοί του κόσμου και οι θρησκείες ,με πρώτη την ορθόδοξη πίστη  μέχρι και σήμερα αναφέρονται για την μεταθανάτια ζωή ,

Και μας δημιουργείται το ερώτημα 

άραγε γιατί  πίστευαν στην μετά θάνατο ζωή ;

 γνώριζαν κάτι που δεν γνωρίζουμε εμείς ;

Αυτό το αφήνω στην κρίση του καθενός να αποφασίσει,

                                     και να το εκδηλώσει με της πράξεις του σήμερα που δηλώνουν  το τι πιστεύει.

                                                                                στο επανιδείν

                                                                                                                            <<ΛΕΩΝΙΔΑΣ>>